Prolog

Drogi Pamiętniczku!

Mam na imię Olivia i podobno jestem bardzo inteligentna jak na sześciolatkę. Przynajmniej tak mówi moja mama, ale z drugiej strony według niej jestem też jakaś dziwna. Nie wiem czy powinnam jej wierzyć, bo rzadko mówi prawdę. Na przykład ciągle obiecuje mi, że przestanie palić, pić i brać takie białe proszki, choć to akurat przeszkadza mi najmniej, bo po nich przynajmniej się uśmiecha i nie powtarza wciąż, że jej życie jest beznadziejne i najchętniej to wróciłaby do domu. Nie bardzo rozumiem, co ma na myśli, no bo przecież większość czasu spędza w domu. Kiedy ją o to spytałam, wybuchnęła śmiechem i powiedziała, że ta nora na Sunset to jest nasz dom tylko na chwilę, a potem pojedziemy gdzieś, gdzie jest ładniej, na pewno mi się spodoba i nie jest tak niebezpiecznie. Nie wydaje mi się żeby tutaj było niebezpiecznie, ale co ja mogę wiedzieć. Zresztą, nie martwię się zbyt tym wyjazdem, bo jak na razie to ta „chwila” trwa odkąd pamiętam, a więc przynajmniej kilka lat i przez cały ten czas nic się nie zmieniło.

Jak już mówiłam, mama zazwyczaj siedzi w domu, ale ja wolę spędzać czas na dworze. W ogóle to uważam, że moja mama jest dziwniejsza ode mnie. Na przykład, chce żebym zawsze mówiła gdzie idę, kiedy gdzieś wychodzę, bo się o mnie martwi, a kiedy jej mówię, to mnie nie słucha. A potem krzyczy, że nic jej nie mówiłam, a przecież obiecałam. Naprawdę, czasem zupełnie jej nie rozumiem. To trochę tak jakby były dwie mamy. Jedna wciąż powtarza, że mnie kocha, co chwilę mnie przytula, nazywa swoim skarbem i tłumaczy mi, że robi to wszystko dla mnie. Druga tylko leży gdzieś w mieszkaniu, najczęściej na kanapie, z butelką jakiegoś alkoholu, czego już zupełnie nie rozumiem, no bo to przecież jest strasznie niedobre. Zazwyczaj staram się jej wtedy unikać, bo krzyczy na mnie i każe zostawić się w spokoju. Zdecydowanie wolę tę pierwszą mamę.

Właściwie to chyba nie mam nic ciekawego do napisania, ale to akurat nie moja wina, że po prostu wszystko jest zawsze takie samo. Chyba na szczęście. No dobrze, może jest jedna rzecz, która chciałabym żeby się zmieniła, ale nie będę o tym pisała. Po pierwsze, dlatego że mama jak o tym słyszy, to zawsze się strasznie denerwuje, a po drugie nie można nikomu powiedzieć swojego życzenia, bo się nie spełni. Nie wydaje mi się żeby pisanie w pamiętniku było wyjątkiem.

- Livi, chodź na chwilkę!

Muszę kończyć, bo mama mnie woła. W ogóle pamiętnik to głupia sprawa, więc pewnie nic więcej tu nie napiszę. Ale jakoś tak głupio było mi zostawić go całkiem pustego, bo to w końcu prezent.

Dobra, jest. Tylko nie myślcie, że to ma coś wspólnego z dalszą częścią opowiadania. Bo dalej to już tylko bezsensowne dialogi i w sumie taka lekko schiza. Przy czym nie jestem pewna, czy "lekka" to dobre słowo. W każdym razie kiedyś na pewno do tego wrócę, bo to coś jakby fabuła, ale że końca tego opowiadania nie przewiduję to... No właśnie.

W ogóle to wybaczcie wygląd tego bloga, ale kompletnie się w tym nie ogarniam, a w dodatku jestem beztalenciem jeżeli chodzi o jakiekolwiek programy graficzne bardziej zaawansowane niż Paint.