Rozdział 1

Ok... Wiem, że to są praktycznie same dialogi. Później starałam się pisać tak, żeby było więcej tekstu, ale tego już mi się nie chciało poprawiać.

Z dedykacją dla Nevermind

Za ten zajebisty nagłówek.

I tło.

Jeszcze raz wielkie dzięki!

- Kochasz mnie? – zapytał Duff.

Dziewczyna spojrzała na niego wyraźnie zaskoczona. Ale w końcu chodzili ze sobą całe dwa tygodnie, więc pytanie było jak najbardziej na miejscu.

- Tak – odpowiedziała po namyśle.

- A jakby zjawił się tu Joe Perry i chciał z tobą być? –drążył.

- Nie miałabym wyjścia – wzruszyła ramionami.

- A co ze mną?

- Hej, mówimy o Perry’m – przypomniała.

- Spierdalaj.

Dziewczyna sprawiała wrażenie, jakby nie do końca rozumiała, co się właśnie stało. Fakt faktem, zbyt inteligentna to ona nie była. Może dlatego stanowiła idealną parę dla Duff’a. Do czasu.

- Czekaj, czy ty właśnie ze mną zerwałeś? – zapytała.

Duff przyjrzał jej się uważnie. Właściwie…

- Oczywiście, że nie – zaprzeczył i pocałował ją.

I tak była szmatą, mógł to wykorzystać zanim stąd wyjdzie i więcej nie wróci.

***

- Kochasz mnie? – zapytał Duff swoją drugą dziewczynę.

No, właściwie teraz to już jedyną. Z nią też był od dwóch tygodni. Zbieg okoliczności.

- Dlaczego pytasz?

- A jakby zjawił się tu Joe Perry i chciał z tobą być? – kontynuował, nie zważając na odpowiedź.

- Kto to jest Joe Perry?

Duff spojrzał na nią ciężko, zastanawiając się, co właściwie w niej widział. Nie musiał przyglądać się jej jakoś specjalnie długo żeby sobie przypomnieć.

- Nikt taki, kotku. Nieważne.

Dla niego już było oczywiste, że ten „związek” nie ma sensu na dłuższą metę. Ona nie musiała jeszcze o tym wiedzieć.

***

- Co jest ze mną nie tak? – zapytał Duff wchodząc do mieszkania, które dzielili w piątkę. Mniejsza jak to wyglądało w praktyce.

- Dobrze, że pytasz – ożywił się Izzy.

Wstał z kanapy i zaczął przeszukiwać kieszenie, a po chwili wyciągnął pogiętą kartkę. Wyprostował ją, mrużąc oczy, co miało ułatwić rozszyfrowanie hieroglifów.

- A więc… Chlejesz za dużo, przez co nie starcza dla innych – tu wskazał siebie. – Poza tym jesteś za wysoki i jak jebniesz nieprzytomny na podłogę to demolujesz pół salonu. Dalej…

- Morda, Stradlin. Ja się pytam poważnie. W czym, na przykład, taki Joe Perry jest lepszy ode mnie?

- Wyjaśnię ci to – odezwał się Slash. – Otóż Joe Perry jest pieprzoną gwiazdą. A ty tępym ciulem z Seattle.

- Wielkie kurwa dzięki za szczerość.

- Widzisz, McKagan, właśnie za to cię kochamy – wtrącił Axl.

- Za co?

- Przebywanie z tobą podnosi nam samoocenę.

- Pierdolcie się wszyscy.

Z kolei na te słowa oburzył się Steven, który chciał być miły i dlatego się nie odzywał, tylko siedział i uśmiechał się do siebie. Oto co narkotyki robią z ludźmi.

- Ej, dlaczego mówisz do mnie tak brzydko? – spytał, patrząc na Duff’a, a raczej w okolicę, gdzie wydawało mu się, że Duff się znajduje. – Ja bym kurde może chciał posłuchać o twoich problemach.

- Serio? – w oczach tego wyższego blondyna zalśniła nadzieja.

- Tak – potwierdził Steven. – Siadaj i opowiedz mi, co cię dręczy. Co sprawia, że nie możesz spać po nocach?

- Eee… Wy, ale to akurat nie jest ważne – Duff przysiadł na oparciu kanapy. – Bo ja bym chciał żeby mnie ktoś kochał.

- Przecież masz dziewczynę – zdziwił się Izzy.

- Już nie.

- Ani jednej?

Duff pokiwał głową.

- Bo one… No w sumie to nie wiem, co one we mnie widziały.

- Nie ty jeden – mruknął Axl.

- Powagi trochę kurwa – nakazał Steven. – On tu cierpi.

- No właśnie. I no, ja bym chciał mieć taką dziewczynę, z którą mógłbym robić coś innego poza pieprzeniem. Na przykład rozmawiać.

- Całkiem go pojebało – skomentował Slash. – Na chuj ci taka?

- Z nami możesz rozmawiać – oznajmił Axl.

- Widzisz? Więc przestań pierdolić.

Przy takich argumentach Duff nie miał oczywiście żadnych szans, więc wziął sobie ruską wódkę i zakończył temat. Po połowie butelki nawet zaczął się uśmiechać i doszedł do wniosku, że te nieogarnięte ćwoki jednak mają rację, a on niepotrzebnie komplikuje sobie życie. Z tą myślą wstał z podłogi i wyszedł znaleźć następną „dziewczynę”.

***

Gdy tylko wyszedł, zadzwonił telefon. Przez chwilę wszyscy tępo wpatrywali się w słuchawkę, jakby zastanawiali się o co chodzi, ale w końcu Slash odebrał, bo miał najbliżej.

- Czego? – warknął uprzejmie.

- Cześć, tu Vivian.

- Kto?

- Siostra Duff’a.

- Aaa… Vivi… Mówiłem ci kiedyś, że masz imię jak dziwka?

- Slash… Dla ciebie każde imię brzmi jak imię dziwki. I tak, mówisz mi o tym za każdym razem kiedy rozmawiamy.

- Mhm… To czego?

- Masz gdzieś tam Mike’a?

- Kogo?

Vivi westchnęła zniecierpliwiona.

- Duff’a…

- Dlaczego powiedziałaś Mike?

- No nie wiem… Bo on się tak nazywa?

- To Duff nie nazywa się Duff?

- Po prostu mi go daj, ok?

- Nawet chętnie, ale go kurwa nie ma.

Po tych słowach Slash rzucił słuchawką, bo nie chciało mu się nic więcej tłumaczyć. I tak się wysilił.

- Wiecie że Duff nie nazywa się Duff?- poinformował. Na wszelki wypadek, gdyby ktoś przed chwilą nie słuchał.

- Dlaczego? – zapytał Izzy z miną filozofa.

- Chuj go tam wie. Ale połowa dowcipów o nim właśnie straciła sens.

- Twoim dowcipom nie zrobi to różnicy. I tak składają się z trzech słów, z czego dwa to „Duff” i „kurwa”.

- No, kurwa! – uśmiech Slash’a wyrażał dumę. Trudno powiedzieć co wyrażały jego oczy, ale może to i lepiej.

- Wystarczy tego myślenia! – oświadczył Axl. – Zbierać dupy, idziemy się schlać!