Rozdział 2

No to tak. Chcecie schizy? Proszę bardzo:

Oto jest wzór na energię mechaniczną w ruchu drgającym harmonicznym. To się w sumie upraszcza, no ale... Jak człowiek widzi coś takiego, to nie wiadomo, w którą stronę uciekać.

To teraz, jak już nie macie mózgów, zapraszam na rozdział.

Z dedykacją dla:

Kamili, za słuchanie mojego bezsensownego pieprzenia i jeszcze mówienie, że wcale ci to nie przeszkadza, za to że jesteś i... Nawet nie umiem ubrać tego w słowa. Ale dzięki, już ty najlepiej wiesz za co.

Avi, za opieprz wczoraj, za uświadomienie mnie, dlaczego winogrono jest takie zajebiste (xD), za udowodnienie, że można słuchać Rammsteina przez kilkanaście godzin bez przerwy. Bo bez ciebie to już nie jest to samo i wciąż nie mogę się przyzwyczaić, że nie mam z kim wymieniać porozumiewawczych spojrzeń i śmiać się z tych wszystkich idiotyzmów na lekcjach.

Lise, za te wszystkie nieogarnięte(a jakżeby inaczej :D) rozmowy na GG oraz bycie moim blogowym mistrzem. Mów sobie co chcesz, taka jest prawda.

Duff stanął prosto podpierając się o krawężnik i spojrzał na stojącą przed nim dziewczynę, która po prostu sobie stała (choć może niekoniecznie on właśnie tak to odbierał) ze skrzyżowanymi rękami i nieco drwiącym uśmiechem. W jego obecnym stanie by uszła, jeżeli chodzi o wygląd, ale jakoś…

- Sorry, nie mam już dzisiaj siły – wymruczał pod nosem. – Ale możemy spotkać się jutro…

Dziewczyna popatrzyła na niego z politowaniem.

- Duff, to ja. Vivian. Twoja siostra – przypomniała.

- Vivi? – upewnił się. – A co ty tu robisz?

- Mam dziwne wrażenie, że rozmawianie o tym dzisiaj nie ma sensu – posłała mu znaczące spojrzenie, którego on jednak nie wyłapał albo nie zrozumiał.

- Niby dlaczego? – Duff spróbował się poruszyć, co skończyło się tak, że stracił oparcie i wylądował na chodniku. – No przecież nie jestem pijany. Ogarniam – zapewnił. Więcej. Nie dość, że był trzeźwy, to jeszcze najwyraźniej nieśmiertelny. W końcu dopiero co upadł z wysokości dwóch metrów i nawet nic nie poczuł. Ucieszyła go ta myśl.

- Czy ja twierdzę inaczej?

- Jestem nieśmiertelny – pochwalił się.

- Fajnie. To baw się dobrze, znajdę cię jutro – Vivi odwróciła się żeby odejść.

- Ej, czekaj! – wrzasnął za nią Duff. – Zostawisz mnie tutaj?

Z myśleniem nie było u niego tak najgorzej. Może naprawdę jeszcze ogarniał? Jedno spojrzenie wystarczyło żeby rozwiać wszystkie wątpliwości.

- Przyślę po ciebie helikopter.

- Ok – Duff, wyraźnie uspokojony, ułożył się wygodniej. – Będę czekał.

***

- Kurwamaćjapierdolę co to było? – Slash wciąż był w ciężkim szoku, kiedy niezidentyfikowana istota wyszła z jego domu, wcześniej pocałowawszy Izzy’ego i wymógłszy na nim obietnicę, że zadzwoni.

Izzy też wydawał się zdezorientowany, ale chciał ratować swój honor.

- Moja dziewczyna – wyjaśnił. – A przynajmniej tak jej się chyba wydaje.

- Dziewczyna?! No to już znam płeć… Ale co to kurwa za rasa?

- Czepiasz się. Nie jest aż tak paskudna.

- Chyba u siebie, w Mordorze. Nie poznaję cię kurwa – Slash pokręcił głową z rezygnacją.

- Dobra, już dobra – poddał się Izzy. – Byłem najebany, ok?

- To cię nie usprawiedliwia. Ciekawe co na to powiedzą pozostali…

Izzy zbladł nieznacznie.

- Ej, chyba im nie powiesz, co?

- Izzy, przyjacielu – Slash otoczył go ramieniem. – Wiesz tak dobrze jak ja, że nie mam wyjścia. Zasługują na prawdę.

- Ale kurwa no… Nie możesz tego zrobić.

- Nie mogę?

- Tobie nigdy nic takiego się nie zdarzyło? – Stradlin zrobił nieszczęśliwą minę, próbując w ten sposób wzbudzić litość gitarzysty.

- Oczywiście, że nie! Ja nigdy…

- Becky – przerwał Izzy z triumfem, nagle coś sobie przypomniawszy.

- Co?

- Becky – powtórzył. – Zapomniałeś?

Nagle Slash sobie przypomniał. A nie była to historia, którą chciałby pamiętać. Transwestyta Becky był jego najbardziej traumatycznym wspomnieniem.

- Ja z nią… Z nim… Ja nie… Kurwa!

- Zasługują na prawdę – Izzy uśmiechnął się niewinnie.

- Wygrałeś – skapitulował Slash. – Ty nic nie wiesz o Becky, a ja nie widziałem tego czegoś, z czym spałeś. Pasuje?

- Niech ci będzie – zgodził się brunet łaskawie. – Swoją drogą, ciekawe gdzie oni wszyscy są?

***

Axl obudził się w kiblu w jakimś barze. Nie bardzo wiedział co tu robi, ani dlaczego nikt do tej pory go nie wyrzucił, ale też nie miał ochoty o tym myśleć. W końcu, po kilkunastu minutach leżenia pod zlewem, postanowił wstać. Podniósł się, zataczając się nieznacznie i oparł o ścianę. Naprzeciwko zauważył obraz, przedstawiający młodego chłopaka, trochę wymizerowanego, ale i tak zajebiście przystojnego. Miał jakby znajomą twarz…

- Tu jesteś! – w głosie Stevena, który właśnie wpadł do łazienki, słychać było wyraźną ulgę. – Kurwa, już myślałem że cię zgubiłem! – przystanął i zawahał się. – Axl? Dlaczego gapisz się w lustro?

- Wiedziałem, że skądś znam tę mordę! – ucieszył się Axl i jeszcze raz dokładnie przyjrzał się swojemu odbiciu. – Sam siebie zadziwiam.

- No tak, jasne – potwierdził Steven. – Ja idę do domu. Weź się nie zgub, bo potem będzie na mnie, ok?

- Mhm… - wymruczał Rose w odpowiedzi i przybliżył twarz do lustra. – Kurwa, ale ja jestem zajebisty. Świat ma szczęście, że istnieję.

***

Duff leniwie podniósł powieki, ale zaraz musiał je powrotem przymknąć, bo słońce raziło go w oczy. Chwila, słońce? Przecież szyby w ich domu nie przepuszczają słońca. Ta myśl zaintrygowała go na tyle, że jednak postanowił sprawdzić gdzie jest. Rozejrzał się wokół. Po chwili powtórzył tę czynność, ale tym razem z otwartymi oczami. Podziałało.

Był w stanie stwierdzić, że znajduje się na parkingu.

- Poważnie? Ty wciąż tutaj? – usłyszał nad sobą.

Z niemałym trudem uniósł głowę i zobaczył osobę, której na pewno nie spodziewał się widzieć. Swoją starszą siostrę.

- Vivi? – mruknął. – Co ty tu robisz?

Dziewczyna westchnęła.

- Nic nie pamiętasz?

- Hę? Czekaj, czekaj – Duff potrząsnął głową i usiadł, krzyżując nogi. – Powiedziałaś „wciąż”. Że wciąż jestem tutaj. Jesteś może w stanie mi powiedzieć, co ja tu robię? – spytał z nadzieją.

- Trzeźwiejesz? – zasugerowała. – Chyba że poprzez odpoczynek na świeżym powietrzu rozumiesz wylegiwanie się na parkingu. Co kto lubi.

- A spierdalaj. Mów lepiej co ty tu robisz.

- Szukam cię.

- Voila! – blondyn wycelował w siebie palec. – Znalazłaś. Konkrety, siostra, konkrety. Co robisz w Los Angeles?

- Przeprowadziłam się – wyjaśniła Vivian, wzruszając ramionami.

- Przeprowa… Co?! Dlaczego?

- Strasznie mi miło, że tak się cieszysz.

- Kurwa, nie chcę cię tutaj – jęknął Duff.

- Nie, naprawdę, możesz już skończyć z tymi uprzejmościami.

I tak wiedziała, że nie skończy. Była od niego tylko rok starsza i właściwie całe dzieciństwo spędzili razem. W efekcie mieli świetny kontakt, a co za tym idzie, dogryzali sobie na każdym kroku. To taki sposób na okazywanie miłości, oczywiście.

- Dobra, mam pomysł – ożywił się Duff. – Zabierzesz mnie gdzieś, gdzie można dostać jedzenie, nakarmisz i wszystko opowiesz. Co ty na to?

Vivian przewróciła oczami. Dlaczego to zawsze musiało kończyć się tak samo?

- No to rusz dupę – mruknęła.