Rozdział 4

Mam zastój twórczy, ale, na szczęście, kilka rozdziałów w zapasie. Wybaczcie jednak jeśli zapomnę coś skomentować u was (czego staram się unikać), wiem jakie komentarze potrafią być budujące. Po prostu ograniczam siedzenie przy komputerze + udaję, że się uczę do matury.

Avi, bo przed chwilą się zorientowałam, że osoba, z którą rozmawia Slash (nie będę spoilować) przypomina mi trochę pewną postać znaną z lekcji historii... Kto jak kto, ale ty na pewno będziesz wiedziała, o kogo chodzi.

Oraz wszystkim, którzy piszą komentarze, a w szczególności Lise, Nevermind, Rose i Szatanu. Dzięki!

Steven wybiegł za Slash’em, potykając się po drodze o leżące na ziemi przedmioty. W końcu był jego przyjacielem. Naćpanym i nieogarniającym co się dzieje, ale jednak przyjacielem. Nie mógł zostawić gitarzysty samego.

Inna sprawa, że zanim udało mu się wyjść, Slash zdążył już zniknąć. W dodatku nie reagował na nawoływania. Ani nawet na zaproszenia na wódkę.

W końcu stojącym na środku ulicy Steven’em zainteresował się jakiś znudzony policjant i blondyn na następne dwadzieścia cztery godziny trafił do aresztu.

***

Izzy usiadł ciężko na kanapie i spojrzał na miotającego się po mieszkaniu Axl’a.

- Jesteś z siebie zadowolony? – zapytał.

- Nie potrzebujemy go – oznajmił Rudzielec z pewnością w głosie, z którą rzadko kiedy się rozstawał. – Znajdziemy sobie innego gitarzystę.

- No jasne.

- Coś ci kurwa nie pasuje?

- A co, mnie też wypierdolisz, jeśli powiem, że tak?

- A powinienem?

- Kurwa, Rose – Izzy pokręcił głową. – Do reszty ci odjebało czy co?

- Spierdalaj.

- A właśnie, że nie. Słuchaj no, ruda cholero. Znajdziesz go i przeprosisz, jasne?

- Co kurwa? – Axl przystanął i posłał przyjacielowi zdezorientowane spojrzenie. Że niby co miałby zrobić? Przepraszać tego kudłatego złamasa? Jeszcze czego. Za co, tak w ogóle? To już raczej Slash powinien go przeprosić. – Chyba cię popierdoliło. Niech on mnie przeprasza.

- Znajdziesz. Go. Kurwa. I. Przeprosisz. Rozumiesz?

Axl naprawdę rzadko widywał wkurzonego Izzy’ego. Ale tak wkurwionego to nie widział go jeszcze chyba nigdy. Nie to żeby miał zamiar się przejąć. Spojrzał na bruneta z wyższością.

- Nie lubię się powtarzać, ale spierdalaj – wycedził.

- Zrobisz to, albo odchodzę.

- A odchodź sobie – Rudy wzruszył ramionami. – Nic mnie to nie obchodzi.

Izzy jeszcze przez chwilę wpatrywał się w wokalistę z niedowierzaniem. No tak, a czego on się kurwa spodziewał? Przecież Axl to Axl i chyba nigdy nic tego nie zmieni. Zawsze jak zaczynało już być dobrze, musiał coś spieprzyć. No i liczył się tylko on. Jak mógłby o tym zapomnieć?

- Ok – powiedział cicho i wstał z kanapy. – Baw się dalej sam.

***

- Więc w końcu co, zabijesz go? – zapytał Slash, rozglądając się nerwowo.

Nie mógł pozbyć się wrażenia, że ktoś go obserwuje i w ogóle był jakoś dziwnie poddenerwowany. Za to stojący przed nim mężczyzna wydawał się całkowicie wyluzowany. No cóż, mogło to wynikać z tego, że to nie Slash był płatnym mordercą.

- Najpierw forsa – mruknął mężczyzna, wyraźnie znudzony.

Chyba nikogo nie może zdziwić fakt, że Slash nie miał przy sobie pieniędzy. Nie miał ich też nigdzie indziej. Przecież mógł się tym zająć później, prawda?

- Skąd mogę wiedzieć, że mnie nie oszukasz? – spytał podejrzliwie.

- Nie możesz. Tak samo jak nie możesz wiedzieć, czy za chwilę cię nie zadźgam.

Było w tych słowach coś, co bardzo nie spodobało się gitarzyście.

- Ej, kurwa. Grozisz mi?

Na tamtym nie zrobiło to żadnego wrażenia. Dziwne.

- Raczej informuję – poprawił beznamiętnie. – To w końcu ty szukałeś mnie, a nie ja ciebie. Tym razem.

- Coś podejrzany jesteś – zauważył Slash.

- A jak wyobrażałeś sobie płatnego mordercę?

Gitarzysta zastanowił się.

- Nie wiem, takiego Rambo chyba bardziej – odpowiedział w końcu. – Ty mi wyglądasz raczej na ćpuna, którego nie stać na prochy. Bez urazy.

- Kurwa – morderca rzucił wypalonego papierosa na ziemię i rozgniótł go butem. – Dobra, masz mnie. Ale nie mów nikomu, dobra? – uśmiechnął się słodko, czyli w taki sposób, że Slash zgodziłby się na wszystko, żeby tylko nie musieć już dłużej oglądać tej mordy.

- No. Czyli i tak byś nie zabił tego rudego chuja, no nie? – upewnił się.

- Nie. Okradłbym cię i spierdolił. Bo widzisz, ja tak naprawdę jestem bardzo wrażliwy. Nawet malarzem chciałem być.

Slash pokiwał głową ze zrozumieniem. On też był wrażliwy. Nie było łatwo być wrażliwym, kiedy wszyscy wokół tylko czekali na twoje błędy. Kiedy każdy dzień był niekończącą się walką o przetrwanie w świecie, który sam sobie stworzyłeś… Kurwa, co?

Gitarzysta otrząsnął się.

- A co mnie to kurwa obchodzi? – warknął.

Zdecydowanie musi trochę przystopować z prochami. Ale tylko trochę. I nie tak od razu. Ale kiedyś na pewno.

***

- Ja jestem niewinny! – zawył Steven zza krat. – Przysięgam to nie ja!

Vivian, która właśnie weszła do pomieszczenia, przyjrzała mu się badawczo.

- Co nie ty? – zapytała.

- Nawet nie wiem, ale to nie ja.

- Aha – dziewczyna pokiwała głową. – A w ogóle to cześć.

Blondyn popatrzył na nią przez chwilę, zastanawiając się, skąd miałby ją znać.

- Aż tak często to tu nie siedzę… - mruknął w końcu.

Vivian wyszczerzyła zęby.

- I tak ci nie wierzę – powiedziała. – Ale ty mnie chyba nie pamiętasz, co?

- A powinienem?

- Vivi, siostra Duff’a – przypomniała.

Twarz Stevena od razu się rozjaśniła.

- Było tak od razu! – wykrzyknął. – Z nieba mi spadasz. Weź mnie stąd wyciągnij, dobra?

Dziewczyna pokręciła głową i usiadła za biurkiem, z nogami na wspomnianym meblu. Wzięła do ręki leżące obok papiery i zaczęła je przeglądać.

- Raczej nie – rzuciła krótko, zerkając na blondyna i widząc, że ten wciąż czeka na odpowiedź.

- Oddam ci kasę.

- Jasne.

Nagle do Stevena dotarło, że coś tu nie gra. Siostra Duff’a weszła sobie na komisariat jak gdyby nigdy nic. Nikt nie zareagował. To znaczy, i tak w pobliżu nie było żadnego policjanta, ale Popcorn przyzwyczaił się już, że gliny znają jakieś magiczne sposoby na pojawianie się w tym miejscu, gdzie nie powinni, i to w ciągu kilku sekund, nawet jeśli wcześniej nie było ich nigdzie w promieniu kilometra przynajmniej. W dodatku dziewczyna, najwyraźniej niczym się nie przejmując i bez konkretnego celu, siedziała sobie za biurkiem. Szybko powiązał te fakty.

- Ty jesteś gliną! – oznajmił, dumny ze swoich zdolności dedukcyjnych.

Vivian oderwała spojrzenie od kartek i przeniosła je na blondyna, ale, wbrew jego oczekiwaniom, nie zaklaskała.

- Brawo – mruknęła tylko, uśmiechając się ironicznie.

- To znacznie komplikuje sytuację – Steven zamyślił się.

- Że co?

- No wiesz, jesteśmy naturalnymi wrogami.

Dziewczyna nawet nie próbowała udawać, że rozumie, o co chodzi. Zdążyła już zacząć żałować, że w ogóle się odezwała.

- O czym ty pieprzysz? – zapytała.

- No bo zobacz, ja siedzę tu, a ty tam. Jedno z nas jest nie po tej stronie krat co trzeba.

- Nie zapłacę za ciebie.

- Chodzi mi o to, że nie powinniśmy się przyjaźnić. Ani rozmawiać tak, jak teraz.

Tym razem to Vivian popatrzyła na niego jak na gadającego od rzeczy idiotę, którym w tej chwili faktycznie był. Najchętniej jak najszybciej by stąd wyszła, ale w końcu była w pracy.

- Nie przyjaźnimy się – poinformowała. – A jak się zamkniesz, to zniknie także problem rozmowy.

- I co ja wtedy będę robił?

Blondynka westchnęła. Musiał istnieć jakiś sposób, żeby się go pozbyć. Chociaż… Zastanowiła się. Przynajmniej ma towarzystwo. Może niekoniecznie takie, jakie by sobie życzyła, ale zawsze lepsze to, niż siedzenie tu samej.

- Dzwoniłeś do kogoś? – spytała od niechcenia.

- Taa. Axl powiedział, że dobrze mi tak. Użył trochę innych słów, ale taki był ogólny sens wypowiedzi.

- No tak – jakoś nieszczególnie ją to zdziwiło. – Wygląda na to, że trochę sobie tu posiedzisz.

- Posiedzimy – poprawił Steven i uśmiechnął się uroczo. – Przecież nie zostawisz mnie samego, prawda?