Rozdział 5

Najgorsze jest to, że w tym oraz w następnym rozdziale podejrzanie dużo tekstów/sytuacji/nie-wiem-czego-jeszcze pochodzi z mojego życia. Chociaż pewnie lepiej byłoby się nie przyznawać. No cóż, bywa.

 Pyśce, bo każdemu czasem odwala (nawet jeżeli mi trochę częściej niż czasem), ale do tej pory nie ogarnęłam, skąd ci się nagle wzięło to poczucie władzy dzięki posiadaniu Snickersa.

No i Agacie, bo Gouda. A to dopiero początek... 

- No cześć wszystkim! – wrzasnął Duff, otwierając kopniakiem drzwi mieszkania. – Znaczy… Cześć, Axl. Gdzie wszyscy?

- Nie ma – mruknął Rudy i przesunął się, robiąc basiście miejsce na kanapie, co ten od razu wykorzystał. – Zostaliśmy sami.

- No tyle to zdążyłem zauważyć – blondyn poczuł się urażony, że ktoś znowu zakwestionował jego inteligencję. Dlaczego każdy miał go za idiotę? Przez kolor włosów? Wkurzało go takie stereotypowe myślenie. Przecież Steven też był blondynem, a nikt… Dobra, zły przykład.

- Ale ja mówię o zespole – wyjaśnił Axl, nie zmieniając tonu. – Guns N’ Roses to od tej pory tylko ty i ja. Przynajmniej dopóki nie znajdziemy innych frajerów.

- Aha – Duff pokiwał głową. – A właściwie to dlaczego?

- Czego ty znowu nie rozumiesz? – wokalista westchnął z irytacją. – Kurwa, otaczają mnie debile.

- Pierdol się, Rose. Dlaczego odeszli się pytam.

- Nie chcieli powiedzieć – mruknął szybko Axl, uśmiechając się niewinnie. Za szybko i za niewinnie.

- Coś jednak wiesz.

- Ależ skąd.

- Nie rób ze mnie idioty.

- Nie muszę.

- Powiedz mi dlaczego odeszli albo… - Duff zastanowił się.

- Albo co?

- Albo ja też odchodzę!

- A czy ja cię tu trzymam? – Rudy uniósł brwi.

- Dobra. Dobra, jak chcesz. W tej chwili wstaję i wychodzę – oświadczył blondyn.

Nie zdążył wykonać ani jednego ruchu, bo Axl gwałtownie poderwał się z miejsca i stanął w drzwiach, uniemożliwiając komukolwiek wyjście lub wejście. Uśmiechał się przy tym jakoś tak dziko. Jak Slash kiedy znalazł Jacka Danielsa, schowanego przez Izzy’ego, który akurat wcale się nie cieszył, gdy już dokonał tego odkrycia.

- Nigdzie nie idziesz – poinformował, a Duff mógłby przysiąc, że w jego oczach wyczytał „Zabiję cię, jeśli choćby drgniesz, bo wolę towarzystwo twoich zwłok, niż siedzenie tu samemu”. Wzruszyło go to.

- Ok, zostanę. Wiesz, wystarczyło powiedzieć, że chcesz, żebym został.

- Nie chcę – Axl obojętnie oparł się o futrynę. – Nie obchodzi mnie, co zrobisz.

- Nie?

- Ani trochę. Możesz wyjść w każdej chwili – i znowu te oczy, mówiące „Nawet się nie waż”. Dziwny człowiek był z tego Axl’a. W sumie spoko gość, ale dziwny.

- Jednak zostanę – zdecydował Duff.

Rudy jeszcze przez chwilę przyglądał mu się podejrzliwie, jakby spodziewał się, że basista chce tylko uśpić jego czujność i w odpowiedniej chwili spierdolić. Nic takiego się nie wydarzyło, więc w końcu, uspokojony, wrócił na kanapę.

- Slash to chuj – oznajmił.

Krótko, zwięźle i na temat. A co więcej, Duff nie miał problemów ze zrozumieniem, o czym wokalista mówi. Miła odmiana.

- Zaczynam mieć wrażenie, że pomogłeś im w podjęciu decyzji o odejściu – stwierdził.

- Izzy kazał mi go przeprosić.

Duff zauważył, że ta rozmowa coraz bardziej przypomina wizytę u terapeuty, niż taką zwykłą, codzienną wymianę zdań. Chyba nigdy wcześniej nie rozmawiał z Axl’em na takie poważne tematy i to w dodatku na trzeźwo (!). A jakby tego było mało, to jeszcze oboje wypowiadali się dość kulturalnie, co już w ogóle potwierdzało nienormalność zaistniałej sytuacji.

- Domyślam się, że się nie zgodziłeś?

- No kurwa oczywiście, że nie! Prędzej zdechnę, niż go przeproszę.

- W to akurat nie wątpię.

- Mhm… Dobra, koniec tego pierdolenia. Bo jeszcze sobie pomyślisz, że cię lubię czy coś…

***

- Wiesz, że trzymanie mnie tutaj wbrew mojej woli jest pogwałceniem mojego prawa do wolności osobistej? – zagadał Steven.

Vivian spojrzała na niego ciężko, zastanawiając się jakie jeszcze prawo pogwałci, jeśli zapierdoli temu debilowi krzesłem w ryj. W końcu jednak doszła do wniosku, że w tym celu musiałaby najpierw wstać, a potem jeszcze otworzyć celę, nie wspominając już o targaniu ze sobą wspomnianego mebla. Nie opłacało się.

- Ta pizza to tutaj? – usłyszała nagle.

Uniosła głowę i zobaczyła młodego chłopaka w wyjątkowo kretyńskim wdzianku. Miał wory pod oczami i czuć było od niego alkoholem. Vivian mimochodem pomyślała o Duff’ie. On też mógł tak skończyć, a zamiast tego… Właściwie dostawca pizzy to nie taki znowu zły zawód. Mimo wszystko, kierowana litością, rzuciła chłopakowi dwadzieścia dolarów zanim kazała mu wypierdalać.

Pizza, oczywiście, zdążyła już wystygnąć. Jak się nad tym zastanowić, to blondynka nie pamiętała, żeby kiedykolwiek dostarczono jej ciepłą. Przyszło jej do głowy, że mógł to być przejaw złośliwości ze strony dostawców. Taka rekompensata za nieudane życie zawodowe. Aż przez chwilę żałowała swojej hojności wobec tej kanalii, ale w końcu machnęła na to ręką. Rzuciła przelotne spojrzenie Stevenowi.

- Mam pizzę i uważam się za lepszą od ciebie – oświadczyła.

- Daj kawałek – poprosił Popcorn.

Vivian posłała mu spojrzenie Bazyliszka.

- No chyba cię popierdoliło.

- Ale…

- Zamknij się, chyba że chcesz życzyć mi smacznego.

Steven nie odezwał się ani słowem.

***

Zza sterty śmieci wypełzł dość duży, tłusty karaluch. Przystanął na puszce, jak gdyby oceniając sytuację, a po chwili leniwie ruszył w stronę drzwi. Axl i Duff, którzy wciąż siedzieli na kanapie, obserwowali go z uwagą. Albo, mówiąc wprost, byli cholernie znudzeni.

- Patrz, McKagan, obiad nam spierdala – mruknął Axl, nie odrywając wzroku od stawonoga.

Blondyn pokiwał głową, ale żaden z nich nawet nie drgnął, żeby zapobiec zbliżającej się katastrofie. W końcu stworzenie zniknęło z pola ich widzenia.

- Ej, ja serio zgłodniałem – poskarżył się Duff.

- Goń go.

Basista rzeczywiście wstał z kanapy, ale zamiast szukać karalucha (tamtego albo jakiegoś innego, przecież tamten na pewno nie był jedyny) skierował się w stronę kuchni.

- Mamy coś w lodówce? – zapytał, mocnym szarpnięciem otwierając wiekowe urządzenie.

Jego oczom ukazał się widok o tyle ciekawy, co przykry. Mianowicie na górnej półce spoczywała samotnie kostka sera, stanowiąca całą zawartość lodówki. Było to ciekawe zjawisko, gdyż Duff bez problemu rozpoznał w nim Goudę, co świadczyło o tym, że ser jest świeży. Jednakowóż przykry był fakt, że nigdzie nie kryła się wódka. No cóż, Gouda musiała wystarczyć.

- Będziemy żarli ser? – spytał Axl z niedowierzaniem, widząc z czym wraca przyjaciel.

- Nie. Ja będę żarł ser – poprawił Duff.

- Ze mną się, skurwielu, nie podzielisz?

- No dobra – blondyn przełamał kostkę na pół i podał wokaliście, który obejrzał ją podejrzliwie ze wszystkich stron.

- Zeskrobałeś futerko?

- Nie widzisz, kretynie, że jest świeży?

Axl jeszcze raz uważnie przyjrzał się kostce. Faktycznie wyglądała na świeżą i to właśnie było podejrzane. Kto miałby kupić ser? I, co ważniejsze, po kiego grzyba? A zresztą, ciężko się myśli na głodnego, a to żółte dziadostwo wygląda jadalnie…

 - Ty wiesz, że to prawie jak normalny posiłek? – zapytał, gryząc kostkę. – Chociaż czegoś mi tu jakby brakuje – zastanowił się. – Czy ja wiem… Jakiś ketchup może czy coś. Albo jabłko.

- Żryj, nie marudź.

- Udław się, chuju.