Rozdział 6

No to tak, ankieta dobiega końca. W sensie jutro się skończy. No i nie ukrywam, mam problem. Bo teoretycznie wygrał Duff, a w sumie to tylko jednym głosem przewagi nad Izzy'm i Anty-Lafstorem. I szczerze mówiąc nie bardzo wiem, co z tym fantem zrobić.

Ogólnie to mi się rozdziały kończą, a od wakacji nie napisałam ani jednego słowa. Źle to wróży na przyszłość.

A tak bardziej w temacie rozdziału, to przyznaję, że całkiem spora część pochodzi z mojego życia. Zróbcie z tą wiedzą co chcecie. Tyle.

Avi, za rozmowę o bandanie i latyfundium. Miałaś rację, zastanowiłam się nad sobą i to poważnie. Po czym przypomniałam sobie, jak ostatnio kot na mnie patrzył z politowaniem. Kot. No i to chyba wszystko wyjaśnia.

Agacie, bo Gouda. Cała schizowa rozmowa o Goudzie. Tego się nie da wytłumaczyć. Bo 'wylęgarnia zła", "drzewo to nie szyba" i "jabłka pasują do sera".

Slash w końcu trafił do baru, w czym nie ma niczego niezwykłego. Wszystkie jego wyjścia z domu prędzej czy później kończyły się w barze. Albo na komisariacie, ale po opuszczeniu go wiernie kierował się do ukochanego miejsca. Tym razem padło na Rainbow. W dodatku wcale się nie zdziwił, kiedy znalazł tam Izzy’ego.

- Co jest, złamasie? – rzucił uprzejmie, siadając obok.

Izzy spojrzał na niego przelotnie, ale zaraz wrócił do szklanki.

- Kontempluję rzeczywistość – mruknął.

- Mogę z tobą?

Lekkie kiwnięcie głową musiało wystarczyć mu za odpowiedź. Inna sprawa, że właściwie nie wiedział, co ma robić, ale też nie chciał wyjść na idiotę, więc po prostu zrobił mądrą minę i udał, że głęboko się nad czymś zastanawia, biorąc przykład z Izzy’ego i przymykając oczy. Dość szybko mu się to znudziło. Otworzył oczy. Coś musiał przegapić. Tak! Szklanka. Przecież powszechnie wiadomo, że na trzeźwo kiepsko się myśli. Duża ilość procentów sprawiła, że był gotowy wysilić swój mózg(?) w stopniu wystarczającym do rozważań.

- I co? – spytał po chwili, oczekując jakiejś błyskotliwej odpowiedzi, która mogłaby go zainspirować do własnych przemyśleń.

- Kupię sobie galową bandanę.

- Że co? Co to kurwa jest? – dziwne, obco brzmiące słowa zawsze sprawiały, że Slash wpadał w panikę.

- Ta szmata, którą Axl nosi na głowie – wyjaśnił Izzy spokojnie.

- Sam jesteś szmata – odmruknął obrażony, ale zaraz przypomniał sobie tajemnicze słowo i znów wstrząsnął nim dreszcz. – Boję się tego. To mnie zje?

- Latyfundium cię zje.

- Co kurwa? W jebanego humanistę się bawisz?

- Muszę przyznać, że jak na ciebie to to całkiem elokwentna wypowiedź.

TO był ewidentny zamach na życie pcheł i całej reszty istnień, narażający je na śmierć wywołaną przegrzaniem się z powodu intensywnej pracy wszystkich trzech komórek mózgowych Slash’a. Gitarzysta zakrył uszy dłońmi.

- Skończ!

Izzy tylko wzruszył ramionami, ale Slash i tak potrzebował jeszcze chwili, zanim w końcu odważył się opuścić ręce.

- No. I ani słowa więcej – mruknął, starając się, żeby zabrzmiało to groźnie. W dodatku mógł wierzyć, że to podziałało, bo Izzy rzeczywiście już się nie odezwał. Sukces.

***

- Duff?

- No?

- Zastanawiałeś się kiedyś, jakby to było, gdyby ser zapierdalał sobie po ziemi?

Blondyn spojrzał na wokalistę zaskoczony. Zazwyczaj to on był tutaj idiotą naczelnym, a tu nagle Axl wyjeżdża z czymś takim. Nie dane było mu jednak zbyt długo nad tym faktem rozmyślać, gdyż przed oczami stanęła mu roztoczona przez Rudego wizja.

- Masz na myśli takie pełzające plasterki? – upewnił się.

- No też. To zależy, nie? I każdy gatunek żyłby w jakimś innym miejscu.

- A ta nasza Gouda, co to ją wpierdalamy? – spytał Duff, oglądając to, co jeszcze pozostało mu z jego części kostki i zastanawiając się, czy możliwe jest, że ser po prostu się zakonserwował za sprawą jakichś raczej nielegalnych środków.

- Gouda to tak bardziej wszędzie. Znaczy taki klimat normalny czy coś. No wiesz, słońce, deszcz i cała reszta – usiłował wyjaśnić. Z marnym skutkiem, ale na szczęście Duff’owi spodobała się nowa posada wiceidioty, więc udał, że rozumie.

- A Cheddar?

- Himalaje?

- Nie, to mi się bardziej z upałami kojarzy.

- No to Afryka.

- Może być. A na Biegunie co by żyło?

- Jakiś twaróg chyba – stwierdził Axl, po krótkim zastanowieniu.- By się skubaniec dobrze maskował w terenie.

- No tak – Duff pokiwał głową, w hołdzie dla przebiegłości twarogu. I swojej własnej głupoty, tak przy okazji, chociaż akurat tego nie był do końca świadomy. Postanowił przejść do ciekawszej części tematu. – A jak taki ser by się rozmnażał?

Kwestia ta była na tyle absorbująca, że Axl musiał dłużej się nad nią zastanowić. W ogóle to trochę dziwnie czuł się w roli wychowawcy Duff’a, wprowadzającego go, niby jakiegoś dzieciaka, w tajniki życia. Czy coś takiego.

- Tylko jedno ci w głowie – mruknął po chwili. – Nie wiem, kurde. Przez pączkowanie czy coś.

I znowu to samo co wcześniej. Blondyn nie miał pojęcia, co się do niego mówi i już zaczął żałować, że zadał to cholerne pytanie. Co do kurwy nędzy znaczy pączkowanie? Przecież pączki się nie rozmnażają. Chyba. Nie no, aż takim debilem nie jest. Tylko w takim razie co za kretyn wymyślał te nazwy? Całkowite zagubienie nie przeszkadzało mu jednak wypytywać dalej.

- A co by jadł?

- Jabłka. Bo jabłka pasują do sera.

- Ale jabłka rosną na drzewach – zauważył Duff.

- Brawo – Axl był wyraźnie pod wrażeniem postępów swojego ucznia. Jednak następne pytanie rozwiało jego złudzenia.

- To jak niby by je zrywały? Takie plasterki?

- To chyba oczywiste – Rudy spojrzał na niego z wyższością, co nie do końca wyszło mu tak, jak zamierzał, bo basista był dobre kilkanaście centymetrów wyższy. Albo i więcej. Ale można to pominąć. – Wspinałyby się.

- A niby jak?

- Ale ty jesteś durny. Gekony jakoś łażą po szybach. A drzewo to nie szyba.

- To akurat prawda – potwierdził Duff, ciesząc się, że jego rozległa wiedza pozwalała mu stwierdzić przynajmniej tyle. – Drzewo to nie szyba – powtórzył. – A jak taki ser umiera?

- Wtedy staje się serem pleśniowym. A w końcowym stopniu rozkładu topionym.

- No a co z dziurami?

- Wiesz, Duffy – zaczął Axl, zakładając nogę na nogę, żeby wyglądać mądrzej. Chociaż w towarzystwie basisty wcale nie musiał się tak wysilać. – Żeby ci to wyjaśnić, musielibyśmy przyjąć, że dziura jest bytem rzeczywistym. A to samo w sobie jest ciekawe. Jak myślisz… - spojrzał przelotnie na blondyna. – Jak uważasz… - poprawił. – Jest czy nie jest?

- Eee…

- Tak podejrzewałem. No ale nic, przyjmijmy to założenie i wtedy możemy zauważyć…

- Axl? – przerwał mu Duff, na co Rudy niechętnie otworzył przymknięte powieki (wszyscy geniusze, będący podczas opowieści na dany temat w swoim żywiole, tak robią).

- Czego tym razem?

I w tym właśnie momencie dochodzimy do nagłego zwrotu akcji. Następuje tu bowiem coś, czego nikt by się nie spodziewał. Jest to tak bardzo nieprzewidywalne, że aż intrygujące. Może nawet wydawać się nierealne, ale takie są fakty. Uwaga… Duff orientuje się, że coś jest nie w porządku.

- Trochę jakby głupoty pierdolimy – zauważył blondyn.

Axl sprawiał wrażenie jakby otrząsnął się z głębokiego transu.

- Ty kurwa, rzeczywiście. To wszystko przez ten ser – zastanowił się. – Nie, jednak przez lodówkę. To jest… To… Wylęgarnia zła, ot co! Trza to rozkurwić!

- Nie! – zaprotestował gwałtownie Duff, po czym zaczął mówić cichym, spokojnym głosem, a wokalista nieświadomie kołysał się w rytm jego słów. – Zastanów się przez chwilę. Gdzie będziemy trzymać wódkę?

- To dobry argument – przyznał. – Ale coś musimy zrobić, bo jak tak dalej pójdzie to tu ześwirujemy. A ja nie chcę być świrem!

Blondyn doszedł do wniosku, że informowanie Axl’a, że już nim jest i właściwie to nigdy nie przestał być, jest trochę mało delikatne i może zostać źle odebrane. Zamiast tego poklepał go lekko po rudym łbie.

- Wiem – mruknął uspokajająco. – I nawet wiem co możesz zrobić.

- A co takiego? – Axl pociągnął nosem i wlepił w Duff’a przepełnione nadzieją oczęta.

- Przeproś Slash’a.

Rudy po raz pierwszy dopuścił do siebie taką możliwość. Bo w sumie… Jak wróci Slash, to razem z nim Izzy i Steven. Gdyby był tu Adler, na pewno nie wpadliby w taki głupi nastrój jak wcześniej, tylko śmialiby się z tego pajaca. Albo on by się śmiał cholera wie z czego i też by było wesoło. Z kolei powrót Stradlin’a wiąże się z powrotem prochów. Już nawet starożytni gadali, że „żaden dzień bez kreski*”. No i wreszcie Hudson. Hudson = Jack Daniels, każdy to wie. Taak, trochę ich tu jednak brakowało.

- Ok – zadecydował, unosząc głowę. – Przeproszę go.

Duff w duchu odtańczył taniec radości. Chętnie zrobiłby to naprawdę, ale bał się, że jak będzie próbował tańczyć w tym syfie to może zupełnie niechcący uszkodzić Axl’a, który pewnie by się wkurzył i cały misterny plan, będący rzecz jasna dziełem przypadku, poszedłby w pizdu.

- A ja – basista wstał, żeby zabrzmiało to wznioślej. W tle zaczął grać hymn Ameryki. – Znajdę sobie pracę.

*adresowe "nulla dies sine linea", gdyby ktoś miał jakieś wątpliwości