Shuffle it all - Prolog

Ok, po pierwsze, u was nadrobię (głównie jeśli chodzi o komentarze, bo większość przeczytałam) jak tylko będę miała chwilę, bo ja już naprawdę nie wyrabiam.
Po drugie, tak, to jest kolejne opowiadanie, bo nie miałam kiedy skończyć rozdziału do któregokolwiek z poprzednich. Tak więc, zgodnie z zapowiedzią, wrzucam wszystko, co mam. Czyli opowiadanie o Izzy'm, tym razem.

Anicie, bo wciąż to czytasz, masz pisać swoje i to jest to, o czym ci opowiadałam wtedy na urodzinach.

I Lizzie, bo jak przeczytałam dzisiaj komentarz od ciebie, to mi się znowu żyć zachciało. I nie mogę doczekać się tej soboty.

To nie tak, że prochy i alkohol są dla mnie podstawą jakiejkolwiek rozrywki. No dobra, po części może i owszem, ale nie o to przede wszystkim chodzi. O co w takim razie? Nie będzie to łatwe, ale spróbuję wyjaśnić.

Zacznę od tego, że nazywam się Izzy Stradlin i nie byłem rozpuszczonym gówniarzem, bawiącym się w używki żeby zaimponować znajomym. Taa, odezwał się Pan Doskonały, który rozumie i czuje więcej niż cała reszta świata, przez co jest lepszy, a to, że przy okazji jest ćpunem, to tylko dlatego że miał jakiś ważny powód. A w ogóle to i tak nikt tego nie zrozumie, ponieważ tylko on jest na tyle świadomy. I jeszcze to przecież nie jego wina, inni mają lepiej i łatwiej, a on miał przejebane już na starcie.

Nie. Nigdy nie uważałem siebie za lepszego od innych i kurde słusznie. Wielu ma gorzej ode mnie i jakoś sobie radzi. A ja co? Jestem żałosny. Myślicie, że przesadzam? A wiecie, jakie to uczucie, kiedy ze łzami w oczach, ryjem przy ziemi i trzęsącymi się rękami błagacie mającego was głęboko w dupie człowieka o oddanie jednej działki „na krechę”? Kiedy słyszycie jak on was wyśmiewa, ale nic was to nie obchodzi, bo jesteście w stanie poniżyć się jeszcze bardziej dla kilku gramów białego proszku? Nie? W takim razie powinniście się cieszyć.

Już mną gardzicie? Świetnie, może teraz rozumiecie trochę bardziej, jak się czuję, spędzając ze sobą całe życie. Bo ja też sobą gardzę, wiecie? I nienawidzę siebie za tą słabość, ale jednocześnie nie potrafię nic z tym zrobić. Miałbym przestać brać? Pomysł może i dobry, z realizacją gorzej. Po pierwsze, musiałbym całkiem odciąć się od prochów, a bycie dilerem znacznie to utrudnia. Z kolei ta „praca” jest moim jedynym źródłem utrzymania, więc równie dobrze mogę od razu iść skoczyć z mostu. A po drugie…

Wyjaśnię to tak. Człowiek się rodzi i jest szczęśliwy. Nieważne jak bardzo wszystko jest do dupy, zawsze zdarzają się lepsze chwile i choćby ze względu na nie życie ma jako taki sens. A później się dorasta i przestaje być tak kolorowo. Cokolwiek by się nie działo, zawsze jest się tym pokrzywdzonym, nikt inny na pewno nie ma racji i trzeba to dzień w dzień udowadniać. Jednak to też mija. Jakoś zaczyna się układać, człowiek robi to, co lubi i ma złudne poczucie szczęścia. Do czasu. To przychodzi nagle, po prostu w pewnym momencie zauważa się bezsens całej sytuacji. Niby nic się nie zmieniło, ale jest jakoś inaczej. Ma się takie denerwujące wrażenie, że właśnie się coś bezpowrotnie traci, coś naprawdę ważnego, ale za cholerę nie ma się pojęcia, jak temu zapobiec. Potem jest już tylko gorzej, wewnątrz odczuwa się dziwną pustkę, którą koniecznie trzeba czymś wypełnić. I tu z pomocą przychodzą nam narkotyki.

Oczywiście, to miał być tylko raz. Nikt nie planuje zostania ćpunem, prawda? Przyjechałem do Los Angeles, zupełnie obcego mi miasta, mając ze sobą wystarczająco dużo pieniędzy żeby przeżyć przez jakiś czas i głównie grałem na gitarze albo spacerowałem obserwując ludzi. Jeśli jest się wystarczająco uważnym i nie ma się nic lepszego do roboty, to już po dwóch tygodniach można rozpoznawać dilerów. Pomyślałem wtedy „Dlaczego nie?”. Ta, jasne, pomyślałem. Gdybym pomyślał, to pewnie wszystko potoczyłoby się inaczej. A może nie? W każdym razie nie widziałem żadnego zagrożenia w torebce heroiny. Hej, chciałem tylko spróbować, tak? Przekonać się jak to jest. Obiecałem sobie, że to będzie tylko ten jeden jedyny raz. Chyba wtedy po raz pierwszy złamałem obietnicę daną samemu sobie.

Jak było? Zajebiście. Przynajmniej dopóki prochy krążyły mi w żyłach. Tego, co było potem, wolałbym nie wspominać. Naprawdę nie rozumiecie jak można to sobie robić, mam rację? Jak można w pełni świadomie doprowadzać do swojej powolnej śmierci? Zanim zacząłem brać, moje życie było beznadziejne. Niby miałem jakieś tam ambicje, marzenia (kto nie ma?), ale to wszystko się tak naprawdę nie liczyło. Było za wysoko, choćbym nie wiem jak bardzo się starał żeby to zmienić. Nie będę wciskał wam kitu, że prochy mi pomogły, ale… Wcześniej przez cały czas było do dupy. Teraz jest gorzej, ale od czasu do czasu (czyt. kiedy jestem naćpany) jest wspaniale. Wspaniale? Nie wierzę, że to napisałem. Nawet, jeśli przez chwilę jestem szczęśliwy (?!), nie jest to warte takiej ceny. No cóż, za późno.

Przez dłuższy czas żyłem w błogim przekonaniu, że wcale nie jestem uzależniony. Że mam nad tym kontrolę, że mogę przerwać w każdej chwili, ale po prostu nie czuję takiej potrzeby. Kogo ja próbowałem oszukać? Jednak w końcu przyszedł taki moment, że musiałem zadać sobie jedno arcyważne pytanie: „Co ja kurwa wyprawiam?”. Nie mogłem zrozumieć, dlaczego upokarzam się przed ludźmi, których nic nie obchodzę. Przerażało mnie to. Zacząłem się zastanawiać i zdałem sobie sprawę, że już dawno wszystko wymknęło mi się spod kontroli. I nic z tym nie mogłem zrobić.

Wiecie, co mogłoby pomóc? Wsparcie osoby, której by na mnie zależało. Tylko że nikogo takiego nie mam. Co, rodzina? Oni nie znają Izzy’ego, znają Jeffrey’a Isbell’a. Czy raczej znali, bo on już odszedł, zginął śmiercią tragiczną czy co tam jeszcze. Izzy Stradlin jest dla nich obcą osobą, zresztą tak samo jak oni dla mnie. No dobra, jest ktoś jeszcze. Axl. Ale… No, Axl to Axl. Tak naprawdę nigdy nie wiadomo, kiedy coś mu odbije i zacznie bez powodu rzucać meblami. Z drugiej strony, wiem że mam tylko jego i on chyba ma tak samo. Kurwa, to zaczyna przypominać wyznania geja. Koniec tematu.

I to chyba wszystko, co mam do powiedzenia. Wszystko, co mam na swoje usprawiedliwienie, chociaż właściwie nie muszę się usprawiedliwiać. Przecież wcale nie obchodzi mnie opinia innych. Ani trochę. Naprawdę. Tylko w takim razie dlaczego o tym wszystkim mówię?