Dark Days - Prolog

Już krótsze być nie mogło (błagam, nie traktujcie tego jak wyzwania). Dalsza część mojej wypowiedzi niżej, pod tymi kilkoma zdaniami.

Jakby było co dedykować, to bym zadedykowała homozygocie recesywnej zwanej Kamilą, bo pomysł na to coś powstał na tej NASZEJ (pogódź się z tym) wspaniałej wsi.

Wiem, że nie powinnam tego robić.

Powinnam grzecznie wrócić do domu, tak jak zawsze. Zjeść obiad, odrobić lekcje. Może w końcu posprzątać w pokoju. Trochę heroiny wystarczyłoby mi w zupełności, żeby przeżyć kolejny dzień. I następny.

Ale ja mam już dosyć.

Właściwie mogłabym powiedzieć, że mam wszystko, czego potrzebuję. Rodzice dają mi tak bardzo przez wszystkich pożądaną wolność, co przekłada się na to, że po prostu mają mnie gdzieś i tłumaczą to nowoczesnym podejściem. Jedyne, co od nich dostaję, to pieniądze. Cóż, przynajmniej mam za co kupować prochy. Nie mogę jednak narzekać na brak przyjaciół, choć czasem trudno mi odróżnić tych prawdziwych od całej reszty.

Wiem na pewno, że mogę polegać na jednej osobie – Duff’ie, moim chłopaku. Tylko on nigdy mnie nie zawiódł, a znamy się już wystarczająco długo, żeby to „nigdy” miało jakieś znaczenie. A teraz ja zawiodę jego, bo o tej jednej rzeczy nie odważyłam się mu powiedzieć.

Mam szesnaście lat i bolesną świadomość, że skrzywdzę jedyną osobę, której na mnie zależy. Ale nie próbuję o tym nie myśleć. Wręcz przeciwnie, chcę mieć jego twarz cały czas przed oczami, chcę zastanawiać się, jak zareaguje kiedy się dowie. Czy będzie smutny? Wściekły? A może okaże się, że żyłam w iluzji, a on będzie się cieszył, że w końcu ma spokój?

Zerkam przez przykurzone okienko, mały łącznik obskurnej toalety klubowej ze światem. Jest listopad, więc na zewnątrz, mimo stosunkowo wczesnej godziny, zapada zmierzch. Chciałabym jeszcze… Nie. W tej chwili nie ma znaczenia, czego chcę. Po prostu muszę to zrobić.

Strzykawka jest wypełniona narkotykiem, a ja jestem zdecydowana. Nie ma już odwrotu.

Mam na imię Alice i chciałam tylko powiedzieć światu „Żegnaj”.

Taa... Nie ma to jak rozpoczynać opowiadanie samobójstwem, czyż nie? I w sumie to zdaję sobie sprawę, że to jest tępe, można sobie odpuścić informowanie mnie o tym.