Dark Days - Rozdział 1

Zmobilizowaliście mnie, żebym po dwóch miesiącach przerwy wreszcie skończyła ten rozdział. A więc proszę.
Przy okazji, zachęcam do zerknięcia do zakładek "Dark Days", gdzie znajduje się coś na kształt opisu bohaterów oraz do "Galerii", będącej dziełem znanej z Puchatych Tęczy Agaty.

Znowu Kamili, bo makao. Mam wrażenie, że nigdy nie będziemy w stanie o tym zapomnieć.

Na początku myślałem, że to jakiś pierdolony żart. Takie rzeczy zdarzają się w filmach, no nie? Ale nie w prawdziwym życiu. No dobra, to zbyt naiwne. Jasne, zdarzają się w prawdziwym życiu, ale ludziom, których nie znasz. Czytasz w gazecie o tym, że ktoś popełnił samobójstwo, a zaraz potem wracasz do smarowania kanapek dżemem. Albo słyszysz o kolejnej katastrofie kolejowej, ileś tam ludzi nie żyje, ale to i tak nie ma żadnego wpływu na twoje własne życie. Bo to wszystko dzieje się jak gdyby w innym świecie. Nie dotyczy ciebie, więc niby dlaczego powinieneś się przejmować?

A potem nagle dowiadujesz się, że twoja dziewczyna zaćpała się w klubowym kiblu. I, kurwa, to się dzieje naprawdę. Nie w Nowym Jorku, nie we Francji, nie w Chinach. Tylko w Seattle, kilkaset metrów od twojego domu. Osoba, którą znałeś, z którą rozmawiałeś, chodziłeś do szkoły i grałeś w „makao” na przerwach (przy akompaniamencie tekstów w stylu „Siorbiesz, szmato” czy „Ja pierdolę, dziewczyna mnie dupi”), nie żyje. Osoba, która była dla ciebie całym światem, w jednej chwili po prostu przestała istnieć. Dla mnie to było zbyt absurdalne.

Z tym, że była to prawda, a ja, chcąc nie chcąc, musiałem się z nią pogodzić. Już nigdy nie zobaczę Alice. Nigdy nie usłyszę jej śmiechu, nigdy jej nie pocałuję, nigdy nie powiem jej, jak bardzo mi na niej zależy. Wszędzie to głupie „nigdy”.

I kurde, bardzo dobrze! Bo w tej chwili nienawidziłem tej egoistki jak nikogo przedtem. Zwłaszcza że nie miała żadnego powodu, żeby zrobić to, co zrobiła. Źle jej było na tym pierdolonym świecie? To już ja, będąc najmłodszym z ośmiorga rodzeństwa, wychowując się z niezbyt bogatej rodzinie i nie mając absolutnie żadnej wizji na przyszłość, nie narzekałem, a co dopiero ona? Ona miała wszystko. No ok, nie wszystko. Nie raz opowiadała mi o tym, że jest jej ciężko, że poza mną nie ma na świecie ani jednej bliskiej osoby. No właśnie, poza mną. A ja to kurwa co? Kochałem ją, naprawdę… Albo może tylko mi się wydawało. Ale czy wtedy to by tak bolało?

- Duff?

Szybko przetarłem oczy i podniosłem głowę. No tak, jak się siedzi na pieprzonej huśtawce i nawet nie stara ukrywać, to trzeba się liczyć z tym, że ktoś prędzej czy później cię znajdzie. Padło na Alexis, moją tak jakby przyjaciółkę i dziewczynę mojego najlepszego przyjaciela jednocześnie. Znaczy, jednego z moich najlepszych przyjaciół.

- Żyję – mruknąłem na odczepnego. Jakoś nie miałem ochoty na towarzystwo, głównie dlatego wyszedłem z domu. Tam co chwila ktoś pukał do mojego pokoju, pytając jak się czuję lub proponując mi rozmowę. Albo cokolwiek innego. Wszyscy byli przesadnie mili, co tylko mnie wkurzało. Nie potrzebuję litości. Lexi najwyraźniej nie załapała aluzji.

 - To akurat widzę – stwierdziła. – Choć nie idzie ci najlepiej – ugryzła się w język kilka sekund za późno. – Przepraszam.

No cóż, ona taka właśnie była. Najpierw mówiła, potem myślała. Zazwyczaj się tym nie przejmowałem, traktowałem wszystkie jej słowa z przymrużeniem oka. Ale tym razem wkurzała mnie sama obecność blondynki.

- Idź sobie – warknąłem.

- Nie mogę.

- A to niby czemu? Nikt cię tu nie trzyma.

- Dręczyłyby mnie wyrzuty sumienia.

Wyrzuty sumienia, proszę bardzo! Ależ ze mnie okrutnik…

- Wypierdalaj.

- Mowy nie ma.

Totalnie ignorując mój jawny protest, usiadła na huśtawce obok. Teoretycznie sam mógłbym wstać i sobie pójść, ale nawet mi się nie chciało. Nic mi się nie chciało. To było takie dziwne uczucie, całkowite otępienie i taki żal, którego nie umiem opisać.

Lexi odezwała się dopiero po chwili.

- Chcesz o tym porozmawiać? – spytała cicho.

- Jakbym chciał to chyba bym tu nie przyłaził zupełnie sam, no nie? Ty naprawdę jesteś taka tępa?

- Być może, ale na pewno nie bardziej niż ty – stwierdziła. Powiało chłodem. A ja wkurzyłem się jeszcze bardziej.

- Zajebiście ci dziękuję, że mnie uświadomiłaś. A teraz naprawdę wypierdalaj.

Nie wyglądała jakby zamierzała posłuchać. Wręcz przeciwnie. Wygodniej usadowiła się na huśtawce, ani na moment nie odrywając ode mnie tych swoich niebieskich tęczówek. Przez nią przestanę lubić ten kolor, bo kurde zawsze jak coś jest nie tak jak trzeba, to jej spojrzenie mnie prześladuje. No wiecie, zrobił człowiek coś głupiego – w końcu teraz jest czas, żeby tworzyć wspomnienia, czasem się tego żałuje, czasem nie. W każdym razie, zadowolony z siebie siadam sobie pod klasą czy gdzieś i nagle to spojrzenie. Nawet nie musi się odzywać, po prostu siedzi sobie na końcu korytarza i patrzy. Tak jakby nie mogła zwyczajnie nazwać mnie idiotą. Ten wzrok jest straszny, a na domiar złego nie można go ignorować. Nie da się i tyle.

- Nie rozumiesz, co do ciebie mówię? – spytałem po chwili ciszy.

- Rozumiem. Chcesz, żebym tu z tobą posiedziała, no więc siedzę.

Jedno jedyne pytanie. Skąd kurwa taki wniosek? Chyba niechcący powiedziałem to na głos, bo Alexis odezwała się, nie zastanawiając się zbyt długo nad odpowiedzią. Czyli w sumie jak zwykle.

- Jakbym aż tak bardzo ci przeszkadzała, to już dawno byś sobie stąd poszedł.

- Nie chce mi się.

- Jasne. Możesz mówić, co chcesz, ale ja i tak znam prawdę.

Akurat. A niby jakim sposobem? Ale i tak jej tego nie wytłumaczę, zakładając że w ogóle by mi się chciało próbować. Niech sobie myśli co chce, nie obchodzi mnie to. Chociaż nie przeczę, że byłbym wdzięczny, gdyby łaskawie zechciała przestać mnie wnerwiać i wypierdoliła do Rosji.

Siedzieliśmy jednak w milczeniu na tych huśtawkach jak dwa przerośnięte (no ok, jeden przerośnięty, drugi raczej normalnego wzrostu) blond debile, którymi prawdopodobnie byliśmy. W dodatku nie mogłem się skupić, bo zamiast tego smutku co wcześniej, czułem jedynie rosnącą z każdą sekundą irytację.

- Nic ci nie powiem – poinformowałem w końcu, mając nadzieję, że to ją przekona do powrotu do domu. Czy tam pójścia gdziekolwiek indziej, obojętnie.

Ale nie.

- Wiem – stwierdziła tylko.

- No to po jaką cholerę tu siedzisz?

Naprawdę nic już nie rozumiałem. Założyłem, że spodziewa się, iż prędzej czy później nie wytrzymam i będę chciał wszystko jej opowiedzieć. Nie wiem, niby ludzie czują się po czymś takim lepiej, ale na mnie to nigdy nie działało. Jak mam jakiś problem, to wolę rozwiązać go sam, zwyczajnie zaszyć się gdzieś i mieć trochę czasu tylko dla siebie. A skoro ona o tym wiedziała, no to… Poddaję się.

- Jeśli nie potrafisz tego zrozumieć, to przyjmij, że cię pilnuję – odpowiedziała Alexis.

- Żebym nie strzelił sobie w łeb? – uniosłem brwi. – Spokojnie, nie mam zamiaru. Tak się składa, że mam po co żyć.

- I słusznie.

- Lexi?

- Hmm?

- Ona nie miała?

Dziewczyna westchnęła.

- Czyli jednak chciałbyś o tym pogadać? – upewniła się.

Nie. Jest to ostatnia rzecz, na jaką mam ochotę. I nie ma szans, żebym uwierzył, że tego potrzebuję, albo że to może w czymkolwiek pomóc. Właśnie dlatego do tej pory nie wiem, jak to się stało, że wtedy na tych huśtawkach opowiedziałem Lexi o wszystkim.