Rozdział 8

Jakby ktoś nie pamiętał (szczerze to byłabym zdziwiona, gdyby się okazało, że ktoś jednak pamięta), poprzedni rozdział zakończył się tym, że Duff oznajmił, iż znalazł sobie pracę.
A w ogóle w tym tygodniu próbne matury. Znaczy się wesoło będzie.

Anicie, za te imiona. Proszę bardzo, doczekałaś się rozdziału.

I Agacie, bo w sumie to obie mnie o to opowiadanie męczyłyście. I Raskolnikobacter, która wywołuje Rodiozę... Nie wiem, co my mamy zamiast mózgów, ale lubię to.

- Co kurwa?! – krzyknął Slash, którym ta wiadomość wstrząsnęła tak mocno, że aż musiał się napić. – Kurwa, trzeba było pomyśleć o tym wczoraj… - mruknął rozpaczliwie. – Duffy, ciężko mi to przyznać, ale miałeś rację. Nie powinniśmy ignorować twoich obrażeń – zerknął na obwiązany bandaną palec przyjaciela. – Za chuja nie wiem, jakie paskudztwo złapałeś, ale to na pewno można leczyć…

- Ale o co chodzi? – zapytał zdziwiony Duff. Nie takiej reakcji się spodziewał. – Nic mi nie jest – dodał, uśmiechając się na dowód prawdziwości swoich słów.

- Czyli jest gorzej niż myślałem – poinformował Slash Jacka Danielsa. – No nic, poradzimy sobie – po tych słowach zamachnął się i przyłożył basiście butelką. Ostrożnie, żeby jej nie rozbić.

Niestety, z niezrozumiałych powodów, Duff nie okazał się entuzjastą tej terapii.

- Pojebało cię?! – wykrzyknął, mierząc Slash’a złowrogim spojrzeniem. Złowrogim z założenia, bo łzy, które pojawiły się z jego oczach znacznie wpłynęły na efekt. To znaczy osłabiły go i to do tego stopnia, że gitarzysta wcale się nie przejął.

- No chyba ciebie! To ty tu wyjechałeś z jakąś pracą, a nie ja! – zastanowił się przez chwilę. – Ty! – powtórzył, tym razem z całą pewnością.

- Bo doszedłem do wniosku, że moja egzystencja nie ma jak na razie żadnego sensu!

- Jaka znowu pierdolona egzystencja?! Ogarnij się!

- Obaj się ogarnijcie – mruknął Izzy, przerywając tę porywającą dyskusję na temat tego, kto jest bardziej pojebany. Odpowiedź i tak była oczywista, ruda i wciąż leżała na kanapie. – A ty – tu spojrzał na Duff’a. – Z tą pracą to tak na poważnie?

- Oczywiście – potwierdził blondyn z dumą. – Co w tym niby dziwnego?

- Menel to nie zawód.

- A wiesz chociaż jak się trzyma mop? – spytał Slash, uśmiechając się drwiąco.

- Spierdalaj z tym mopem! Ja nie jestem żadną pierdoloną sprzątaczką, tylko nianią!

Ledwo padło to słowo, w pokoju zapadła cisza. Steven nawet przestał się ruszać, żeby nie hałasować przy przewracaniu butelek. Pierwszy nie wytrzymał Slash.

- Co kurwa? – rzucił, po czym wybuchnął niepohamowanym śmiechem. A za nim cała reszta, wyłączając Duff’a, który skrzyżował ręce i odwrócił się w stronę ściany z miną informującą świat, że właśnie się obraził. – No kurwa, nianią? – powtórzył i znów zarechotał. – Ja pierdolę, to żeś pojechał teraz…

- No i dobra! – zirytował się basista. – Poczekaj, szmato, aż będziesz kasy potrzebować i przyjdziesz do mnie żebrać żebym ci pożyczył. Gówno dostaniesz!

- O nie – Slash udał przerażenie. – Nie możesz mi tego zrobić… - starał się zachować powagę. Bezskutecznie. – A tak poważnie, naprawdę myślisz, że ktoś cię zatrudni?

- Przecież ma predyspozycje – wykrztusił Axl, próbując powstrzymać śmiech.

- Odjebcie się – mruknął Duff. – A jak chcecie wiedzieć, to już zatrudnił. Dzisiaj o osiemnastej zaczynam.

- I kończysz – dodał cicho Hudson.

- Przyjmuję zakłady – oznajmił Izzy. – Jak długo McKagan wytrzyma w nowej pracy?

- Trzy dni – stwierdził Steven. – Daję pół litra.

- Optymista. Dwa razy tyle, że wróci zaraz po wyjściu – dorzucił Axl.

- Teraz to się z niego nabijasz po prostu – zauważył Slash. – Nie widzisz, idioto, że mu jest przykro? – wskazał blondyna, który faktycznie miał nieszczęśliwą minę. – Potem będzie na nas, że nie pozwalamy się mu rozwijać…

- Wow – w głosie Duff’a pobrzmiewał podziw. – Dzięki, Slash.

- Nie ma sprawy – gitarzysta wzruszył ramionami, po czym przeniósł spojrzenie na Izzy’ego. – Około godziny. I daję trzy razy tyle.

***

Duff wyszedł z domu przed osiemnastą, a zaraz za nim Slash i Steven. Oczywiście basista miał absolutnie nic o tym nie wiedzieć, bo tamci zamierzali go śledzić. Powód był prosty, nie wierzyli, że Duff może mówić prawdę o znalezieniu pracy jako niania. Pomijając fakt, że kompletnie się do tego nie nadawał (jak w sumie do jakiejkolwiek roboty), to jeszcze gdzie niby znalazłby frajera, który by go zatrudnił? Czyli wychodziłoby, że kłamał. A skoro kłamał, musiał chcieć coś ukryć. Gdyby okazało się, że zamierza pracować jako striptizerka w barze dla gejów, Slash nigdy by sobie nie darował przegapienia czegoś takiego. Proste.

Oczywiście, Duff jest na tyle tępy, że naprawdę niczego nie zauważył. Teoretycznie można by przyjąć, że to raczej kwestia niebywałego talentu Slash’a i Steven’a. I może nawet ktoś by w to uwierzył, gdyby nie fakt, że podczas pięciominutowego spaceru ta dwójka zdążyła dwa razy wylądować na chodniku (raz za sprawą podstępnego krawężnika, a za drugim razem pobili się o to, że już raz się wywalili i Duff na pewno ich usłyszał) oraz raz na latarni. Chociaż blondyn rzeczywiście nie domyślił się, że jest śledzony, czający się za rogiem przyjaciele zwrócili uwagę kogoś innego. Kogoś, kogo jeden z nich znał lepiej niż by chciał i miał nadzieję nigdy więcej nie spotkać. Widać przeznaczenie chciało inaczej. Albo po prostu  uznało, że ma gdzieś życzenia Slash’a i zrobi po swojemu.

Otóż tym kimś był transwestyta Becky. Gitarzysta nie miał co do tego najmniejszych wątpliwości, choć mógłby przysiąc, że ostatnim razem Becky bardziej dbał o zachowanie pozorów. Ewentualnie Slash był bardziej najebany, ale ta wersja wydawała mu się mało przekonująca. Jakby nie patrzeć, te wszystkie muskuły mogły być nieco mylące.

- Miałeś zadzwonić, misiu – oznajmił szorstki głos.

Ledwo padły te słowa, Slash odkrył, że Steven spierdolił, zostawiając go samego. Zajebisty był z niego przyjaciel, nie ma co. Gitarzysta postanowił, że jeśli jakimś cudem wyjdzie z tego cało, po powrocie wydłubie mu mózg tymi jego pałeczkami. Przez nos.

W panice rozejrzał się wokół, szukając jakiejkolwiek drogi ucieczki. Nie, trzymetrowa płaska ściana zdecydowanie odpadała. Najpierw musiałby nauczyć się fruwać, albo przynajmniej zostać asasynem, a na to zdecydowanie nie było teraz czasu. Jedyną opcją było granie na zwłokę i liczenie na cud.

- Zgu… Zgubiłem twój numer – wyjąkał. – Znaczy, nie specjalnie – dodał szybko, nie bez powodu obawiając się reakcji Becky (Becky’ego?). - W sensie to nie moja wina, bo tak właściwie to on sam się zgubił. Bez mojego udziału w sprawie. Znaczy… Ja nie miałem na to żadnego wpływu, bo… Kolega zjadł – zakończył Slash, dumny ze swojej przebiegłości. – Właśnie tak. On nałogowo wpierdala papier, powiedziałbym że jest papieroholikiem. Nawet mu trochę współczuję, nie ma chłopak lekko. I jeszcze to całkowite niezrozumienie ze strony społeczeństwa.

- Biedaczek – przytaknął Becky, ocierając sobie łzy papierem ściernym.

- Właśnie. I eee… Powinienem teraz do niego pójść, żeby go psychicznie wspierać, także jeśli nie masz nic przeciwko…

***

- Wiesz, Izzy, szkoda mi morderców – oznajmił Axl, z hukiem stawiając na stole pustą butelkę. Trochę się nudzili, więc dla urozmaicenia sobie życia postanowili się najebać.

- Taa?

- Ano – potwierdził Rudy, zachęcony wyraźnym zainteresowaniem ze strony przyjaciela. - No pomyśl. Ma taki człowiek jakieś hobby, a właściwie pasję, a ludzie go za to tępią. I wyjaśnij mi dlaczego.

- Mhm…

- No widzisz, nie potrafisz. Czyli też tego nie rozumiesz. I co ma teraz taki morderca zrobić, co? Do końca życia udawać kogoś, kim nie jest? W imię jakich zasad ja się pytam?

- No…

- A jak już zdecyduje się uzewnętrznić, to grozi mu, że trafi do pierdla. Za co? No kurwa za co? Sam bym chętnie zajebał kilku zjebów. A taki morderca też na pewno ma jakieś powody, no nie? Bo jakby nie miał, to by nie zabijał.

- Aha.

- I gdzie tu sprawiedliwość? Z jednej strony mówią ci, że możesz osiągnąć co tylko chcesz, a z drugiej krytykują każdy twój krok. I to wszystko wina systemu. Ale ja kurwa nie zamierzam tego tolerować! – Axl, w ramach protestu, rozbił butelkę na stole. – Ja się kurwa nie dam!

- Ok.

- I będę z tym walczył aż do dnia swojej śmierci, zobaczysz. Wieczny buntownik, który nie pozwoli innym za siebie decydować, bo to jest kurwa moje życie!

- Do czego zmierzasz? – przerwał mu Izzy.

- Nie mam kurwa pojęcia, ale to brzmiało w chuj mądrze, no nie? Napiszę o tym piosenkę – Rudy wyciągnął skądś kartkę, po czym spojrzał na przyjaciela. – Nie mam długopisu. Użyczysz mi swojej krwi?

W odpowiedzi Izzy wyciągnął w jego stronę długopis, ale nic już nie powiedział. Limit słów na dziś został wyczerpany.

***

- Duff. Duff McKagan – powtórzył Duff i prześlizgnął się obok kobiety i mężczyzny, wchodząc do środka. – Zajebista chata – skomentował z uznaniem.

Kobieta spojrzała na swojego męża, szukając u niego wsparcia.

- Naprawdę nie jestem pewna, czy to dobry pomysł, kochanie – szepnęła.

- Zaufaj mi – odszeptał mężczyzna. – Poza tym, jeśli zaraz nie wyjdziemy, to się spóźnimy.

- No nie wiem – powtórzyła i zmierzyła wzrokiem Duff’a, który nic sobie z tego nie robił. Zupełnie tak, jak gdyby ta rozmowa go nie dotyczyła.

- Po prostu chodźmy. Nie ma się czym martwić, zobaczysz.

W międzyczasie Duff zlustrował spojrzeniem salon, w którym się znajdowali, wstępnie szacując przez ile dni z rzędu mógłby chlać, gdyby wyniósł całe wyposażenie i sprzedał. Zaraz jednak przypomniał sobie, że przecież chce być uczciwym obywatelem, więc tylko uśmiechnął się szeroko i zatarł ręce.

- No, to gdzie te gno… Dzieci. To chciałem powiedzieć. Gdzie dzieci?

- A jeśli on je porwie i sprzeda na organy? – znów zapytała kobieta, oczywiście święcie przekonana, że Duff niczego nie słyszy.

- Nie byłaby to wielka strata – mruknął mężczyzna. – Chodźcie tutaj! – zawołał.

W tym samym momencie do salonu wbiegła trójka dzieci, dwie dziewczynki i chłopiec. Najstarsza mogła mieć z osiem lat.

- To Yvonne, Thaddaeus i Hedwig – przedstawił je kochający ojciec.

- No siema. Duff jestem.

- No i? – rzuciła ta najstarsza, Yvonne, tonem, który sugerował, że ma to głęboko gdzieś.

- Duff jest waszą nową opiekunką, skarbie – kobieta pospieszyła z wyjaśnieniami. – Zostanie dzisiaj z wami.

- Aha – na twarzy dziewczynki pojawił się charakterystyczny uśmiech, zdecydowanie nie wróżący niczego dobrego. – No to chyba, że tak – uśmiech stał się jeszcze bardziej złowrogi, kiedy wymieniła porozumiewawcze spojrzenia z rodzeństwem.

- Tylko bądźcie grzeczne! – przypomniała kobieta, którą mąż musiał niemal wypchnąć na zewnątrz. – Pa!